Η «προστασία της πρώτης κατοικίας» και η αδιαφορία για τους ενοικιαστές.
Ένα από τα πράγματα που με θυμώνουν είναι η συνεχής επανάληψη της φράσης «πρέπει να προστατευτεί η πρώτη κατοικία» και της (ακόμα πιο) λαϊκίστικης παραλλαγής της την οποία τελευταία άκουσα από το στόμα της (γαπικής που έγινε τσιπρική) συντρόφισσας Ξενογιαννακοπούλου, σύμφωνα με την οποία «πρέπει να προστατευτεί η λαϊκή πρώτη κατοικία». Ακόμα δεν έχω ακούσει άλλες παραλλαγές του τύπου «πρέπει να προστατευτεί η ελληνική λαϊκή πρώτη κατοικία» ή «τα πρώτα κεραμίδια στο λαϊκό κεφάλι», αλλά υποθέτω είναι θέμα χρόνου.
Ο λόγος που νευριάζω είναι επειδή βλέπω όλη την αγωνία του πολιτικού και δημοσιογραφικού (δύσκολο να τους ξεχωρίσεις έτσι κι αλλιώς) κόσμου της χώρας να εξαντλείται στην «πρώτη κατοικία» των ανθρώπων που ήθελαν να γίνουν ιδιοκτήτες αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, την ώρα που καμία αγωνία δεν περισσεύει για τους κατά τεκμήριο πιο αδύνατους οικονομικά ή/και λιγότερο επιπόλαιους: τους ενοικιαστές. Αυτούς δηλαδή που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα (ή την επιπολαιότητα) να γίνουν ιδιοκτήτες.
Η «προστασία της πρώτης κατοικίας» βασίζεται στην